هلو از خانواده گل سرخ و مشابه زردآلو، گیلاس، آلو و بادام است. 3 نوع هلو شناخته شده است: هلو سنگی، هسته جدا و هلو نیمه سنگی.

شلیل در واقع نوعی هلوی کوچک و بدون کرک است. شلیلها و هلوها به طور طبیعی از طریق غنچه شکوفه یا دانه هایشان متمایز می شوند. به طور کلی، اکثر هلوها طبق چگونگی چسبیده یا جدا بودن هسته شان دسته بندی می شوند.

1- هلو سنگی: این نام به دلیل آن انتخاب شده که گوشت هلو محکم به هسته چسبیده است. بافت گوشتی آن زرد و بخش نزدیک به هسته قرمز روشن است. گوشت آن نرم، شیرین و پر آب است برای انواع دسر و مربا، مارمالاد و کمپوت مناسب است. توصیه می شود که تازه آن مصرف شود.

2- هلوی هسته جدا: هسته از گوشت به راحتی جدا می شود. از نوع سنگی، بزرگتر و سفت تر است. بافت آن کم آب تر اما شیرین است. برای کمپوت بسیار مناسب است اما بهتر است که تازه آن مصرف شود.

3- هلو نیمه سنگی: این نوع جدید که ترکیبی از هر دو نوع هلوی سنگی و هسته جداست. به شکل تازه و کمپوت مصرف می شود.

خواص هلو:

هلو دارای مقادیر زیادی پتاسیم و ویتامین های C و A است. ملین و مدٌر است. به فعال شدن شیره معدی کمک می کند. رنگ چهره را بهبود می بخشد.

پخت طولانی هلو، مواد مغذی اصلی آن را از بین می برد. برگه هلو مواد مغذی بیشتری دارد، بعضی از برگه ها را با دی اکسید سولفور خشک می کنند تا رنگشان تغییر نکند و مدت زیادی نگهداری شوند. بنابراین، زیاد مناسب نیستند.